7 jaar geleden overleden mijn beide ouders kort achter elkaar. Een dreun die in klein stompjes naar binnen kwam. Mijn vader was oud, gedeeltelijk verlamd en ik sprak hem toevallig een dag voor zijn overlijden. Hij had vrede met de naderende dood. Ik dus ook. Het overlijden van mijn moeder, enige maanden later, was een ander verhaal. Zij was een stuk jonger, vitaler en in mijn optiek had ze nog jaren meegekund maar zoals je wel vaker hoort, de één kon eigenlijk niet zonder de ander, en zo werd ik in korte tijd geconfronteerd met het verlies van beide ouders en het verdriet daarover.

Terwijl ik overmand was door rouw, werd ik in dezelfde periode stapelverliefd op een jonge vrouw. Zij was mijn lichtpuntje in deze donkere periode. Ik ben kunstschilder en vroeg haar of ze model wilde staan voor een nieuwe serie schilderijen die ik van plan was te maken. Ik liet haar poseren in een oude rookstoel die in mijn atelier stond en we hadden verschillende sessies waarbij ik haar zowel fotografeerde als direct schilderde.

Eén van de schilderijen die ik maakte in die periode, lijkt die hele vreemde fase in mijn leven samen te vatten. Ik vind het zelf niet eens een bijzonder geslaagd doek. Erg somber en verschillende elementen & verhoudingen kloppen niet en toch heeft het schilderij iets bijzonders. Onbedoeld lijkt het alsof ik al mijn verdriet heb gevangen in dit schilderij en zij de drager is geworden van mijn emotie. Deze lading maakt het kunstwerk voor mij bijzonder. Het is een gestolde herinnering aan die tijd en brengt mij terug naar die vreemde mix van gevoelens, variërend van heftige verliefdheid tot diepe rouw. Dat blijft toch één van de voordelen van het kunstenaarschap, je hebt de mogelijkheid om je eigen emoties te verwerken en te gebruiken in je kunst. Voor meer schilderijen bezoek de website: http://www.bertmaurits.nl 

Bert Maurits